ROTTEN เน่า

(เนื้อหาในเรื่องมีความรุนแรง เหมาะกับคนที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป อาจมีถ้อยคำหยาบคาย ฉากรุนแรง และทรมานต่อจิตใจผู้อ่าน โปรดใช้พิจารณาในการอ่านด้วยครับ ขอบคุณจากผู้เขียน)

ROTTEN

เวลา 20.56 น.

                ผมเกลียดรถติด ผมเกลียดฝน ผมเกลียดพี่ผม ผมเกลียดน้องผม ผมเกลียดพ่อแม่ผม ผมเกลียดการไม่มีงานทำ ผมเกลียดสังคมที่บังคับให้เราหางาน ผมเกลียดเงิน ผมเกลียดซื่อเสียง ผมเกลียดแม่งทุกอย่าง....

.....แต่ที่ผมเกลียดที่สุด....คือตัวเอง....และผมหวังว่าทุกอย่างที่ผมเกลียดจะหายไป

....ผมเกลียดมัน.....

ครืนๆๆๆ.......เปอะแปะๆๆ

ฝนยังคงตกปอยๆ เหมือนจะไม่มีวันหยุด ถึงแม้จะบางเบาแต่ก็มากพอที่จะทำให้ถนนในเมืองชะงัก ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน

“ถนนนี่ติดชะงักเหมือนอนาคตของมึงเลยวะไอ้เก่ง” พีเก่งเอ่ยอย่างขบขัน ในขณะที่น้องสาวของเก่ง นา ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่มีการห้ามปรามหรือซ้ำเติมประโยคดูถูกถากถางนั้นเลยแม้แต่น้อย เก่งเกลียดมัน เกลียดเสียงหัวเราะนั้นและถึงแม้พี่ของเขาจะพยายามทำให้มันน่าขบขันเพียงใด เก่งก็ยังรู้ดีว่ามันจงใจดูถูก และสิ่งที่น่าหงุดหงิดที่สุดคือมันพูดถูก

เขาอายุ 22 ปีแล้วแต่ยังหางานทำไม่ได้ ยังทำตัวเหละแหละ และไม่มีทีท่าว่าจะปรับปรุงชีวิตเลยแม้แต่น้อย ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าควรทำอะไรสักอย่างกับชีวิต กับอนาคตของตน แต่....ควรจะทำอะไรดีละ เก่งไม่รู้และเขาเกลียดการไม่รู้ เพราะมันทำให้ตัวเองช่างดูโง่เขลา

“.......” เก่งอยากจะโต้เถียงหรือตอกกลับ ทว่าไม่มีคำพูดไหนหรือความคิดใดเข้ามาในหัว ได้แต่เงียบและยอมรับการถากถางนั้นแต่โดยดี มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยเหมือนคนตาย ที่ไร้อนาคต ไร้จุดหมายชีวิต กินแล้วก็นอนและก็ตื่นขึ้นมาทำแต่สิ่งซ้ำๆ เหมือนซอมบี้

พี่เขายังคงถากถางต่อไป น้องสาวยังคงทำเหมือนเก่งไม่มีตัวตน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมเหมือนทุกวันที่แสนบัติซบ จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

บนหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ส่องแสงขึ้นมานั้น มีตัวหนังสือคำว่า พ่อ ปรากฏขึ้น เก่งรับมันอย่างเหนื่อยใจ พ่อ เป็นอีกคนหนึ่งที่คาดคั้นเอาอนาคตจากเขา ซึ่งคงไม่ได้ผิดอะไรนักเพราะพ่อได้เสียเงินลงทุนจำนวนมาก(แต่น้อยกว่าน้องหลายเท่านัก)เพื่อให้เก่งได้มีงานทำและดูแลตัวเองได้ ทว่าสิ่งที่เก่งกำลังทำคือเกาะพ่อกิน(เหมือนที่พี่เขาเคยทำ)

“ฮัลโหล” เก่งตอบ

“นี่....พวกแกอยู่ไหน ตอบมาซิ”ผู้เป็นพ่อพูดจาอย่างร้อนใจ

สงสัยพ่อคงจะหิวข้าวจนเริ่มหงุดหงิดแล้วกระมังเก่งคิด ทำไงได้ละรถมันติดนี่ “ยังไม่ได้ไปไหนเลย รถมันติด”

“ตอบมาเร็วพวกแกอยู่ไหน ยังอยู่หน้าห้างรึเปล่า”พ่อเก่งตะคอกใส่ เริ่มหงุดหงิดแล้วนะ

“นี่จะรีบไปไหนเดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว....”

“รีบออกมาจากที่นั้นซะเร็วเข้า ที่นั้นมันอันตราย!”

“อันตราย!”น้องสาวกับพี่ชายหันมามองทางเก่งทันทีเมื่อเขาเอ่ยคำนั้นอย่างตกใจ

“นี่ พวกแกรีบออกมาจากที่นั้นเร็วพ่อกับแม่ก็จะออกจากบ้านเหมือนกัน”

“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนพ่อมันเกิดอะไร.....ขึ้น”โทรศัพท์ได้ถูกตัดสายไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ความเงียบงันที่น่ากลัว เก่งรีบเอื้อมมือไปเปิดวิทยุ เสียงดังขึ้นอย่างตะกุกตะกัก

“....ตอนนี่ได้เริ่มยิงกันแล้วค่ะ(เสียงปืนดังขึ้นจากข้างหลังรถ ไกลออกไป)....เดี๋ยวก่อนนะค่ะ....ดูเหมือนว่าเขายังไม่ตายค่ะ ระวัง  เขาเริ่มกัดเจ้าหน้าที่แล้ว โอ้ไม่นะ....โอ้ไม่ ทุกคนหนีเร็ว....” เก่งเริ่มเปลี่ยนสถานีแต่ทุกช่องสถานีกลับรายงานข่าวเดียวกัน...มันเกิดอะไรขึ้น…เสียงปืนดังถี่ขึ้นเรื่อยๆจากทางด้านหลัง

ตึง!

“ว้าย/เฮ้ย!”ทุกคนในรถตะโกนด้วยความตกใจ เขารีบหันไปมองยังต้นเสียงที่ริมหน้าต่าง สิ่งที่มากระแทกนั้นคือมือ มือที่เต็มไปด้วยเลือด! จากชายคนหนึ่งmujมีบาดแผลทั่วตัว

“หนี เร็ว หนี!”ชายคนนั้นตะโกนก่อนที่จะไปกระแทกใส่รถอีกคัน เขาบอกทุกคนให้หนี....หนีจากอะไรละ

“แม่ง เกิดอะไรขึ้นวะ!”พี่เขาสบถอย่างขวัญเสีย เก่งมองไปข้างหลังซึ่งท่ามกลางแสงไฟจากหน้ารถนับร้อยดวง มีกลุ่มเงาดำกลุ่มหนึ่งกำลังเคลื่อนเข้ามาด้วยความเร็ว เมื่อสายตาเริ่มปรับเข้ากับแสงที่ส่องเข้ามา เก่งจึงมั่นใจว่านั้นคือกลุ่มคน กลุ่มคนที่กำลังวิ่งเข้ามา!

“พระเจ้า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!” เก่งอุทานขึ้นมา ก่อนที่จะเปิดประตูรถออกไป ฝนนับร้อยเม็ดโปรยปรายลงมาบนตัว ในขณะที่มันตกลงมาหนักขึ้นเรื่อยๆ ภาพตรงหน้านั้นยากนักที่จะอธิบาย ไฟนับร้อยสาดส่องกระทบโดนเงาดำนับสิบซึ่งกำลังคืบคลานเข้ามาเหมือนคลื่นมนุษย์และกลืนกินแสงสว่างทุกดวงที่กระทบถูกมัน….เหมือนความหวังที่กำลังถูกกลืนกิน มันคือหายนะ

....หายนะ....

ROTTEN